Nagroda Rektora Uniwersytetu Warszawskiego w 2009 roku.
Książka buduje podstawy antropologii słowa, która dzieli podejście badawcze z antropologią kultury, jako jedna z możliwych jej perspektyw. Każda kultura jest bowiem kulturą słowa – przenika ono całość doświadczenia kulturowego człowieka, a przemiany słowa, zwłaszcza w sferze wykorzystywanych przez nie mediów, przekształcają gruntownie tak struktury umysłowe, jak struktury społeczne. Kulturowe sposoby istnienia języka nie są tu więc wydzielonym przedmiotem poznania – ich badanie dostarcza wglądu w sposoby istnienia człowieka w kulturze.
Perspektywa antropologii słowa przekracza lingwistyczne ujęcie języka, zwracając się ku źródłowemu sposobowi jego istnienia: w użyciu, w nieodłącznym związku z posługującym się nim człowiekiem. Przekracza też „nachylenie piśmiennego” i podejście „tekstocentryczne” w badaniach słowa i sztuki słowa. Stąd uzasadniana w książce potrzeba antropologii pisma, która odkrywa rozległe obszary praktyk piśmiennych, „sposobów posługiwania się pismem”. Stąd też potrzeba antropologii literatury – podejścia badawczego, które odsłania kulturowe uwarunkowania literatury jako sztuki słowa.
