„Od kilku dziesięcioleci obserwujemy „odnowę sztuki opowiadania” i sami bierzemy w niej udział, nie do końca może zdając sobie sprawę, że uczestniczymy w przygodzie, która wykracza daleko poza to, przez co i dla czego sami się w nią zaangażowaliśmy; poza to, na co, według własnego rozpoznania, jesteśmy przygotowani. (…)
Słowo żywe nadaje nam sens. Pozwala stawić czoła upływowi czasu poprzez opowiadanie i poprzez pamięć. Sprawia, że widzimy i wywołujemy przeszłe i przyszłe światy. Sprawia, że ukazuje się nam to, co niewidzialne, zaginione, nieznane, niepojęte, niedostępne, prawdziwe. Łączny nas, wiąże jednych z drugimi. Żywi nas, pozwala wzrastać, pomaga pomagać innym.
Wszystkie te rozważania mogłyby wydać się pompatyczne, gdyby owo zaniedbanie kultury słowa żywego nie groziło zeszpeceniem, zwątpieniem, nieuchronnym zdegradowaniem jakości naszego własnego życia?”
Bruno de La Salle „Mowa w obronie sztuki słowa żywego”, fragm.
„Przyjemności opowiadania” (red. Małgorzata Litwinowicz) to pierwsza w Polsce publikacja poświęcona sztuce opowiadania – jej tradycjom, lecz przede wszystkim współczesnej praktyce. Publikacja jest zapisem doświadczeń artystów zajmujących się praktykami opowiadania we Francji (Bruno de La Salle), Wielkiej Brytanii (Geoff Broadway) i w Polsce (Stowarzyszenie „Grupa Studnia O.”).
Publikacja stanowi efekt projektu „Międzynarodowa sieć instytucji kształcących animatorów kultury – ANIMUS” realizowanego przez Instytut Kultury Polskiej UW w ramach programu Leonardo da Vinci, finansowanego ze środków Komisji Europejskiej.