Książka poświęcona jest historii prozaizacji prozy polskiej. Autorka przywołuje znane postacie polskiej literatury, jak Miron Białoszewski czy Edward Stachura, oraz stara się zinterpretować najważniejsze ogniwa procesu prozaizacji w kontekście dzieł wybranych twórców. Autorka zadaje pytanie, w jaki sposób opozycja oralności i piśmienności w dziełach wybranych pisarzy wkracza do literatury artystycznej i co się z nią dalej dzieje, jak zatem tę literaturę w różnych formach przekształca i zbliża ją do „prozy życia”. Dzięki stawianym pytaniom oraz próbom odpowiedzi na nie książka doskonale wpisuje się we współczesne dyskusje krytyczne.
