Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w 2012 roku.
W książce tej opieram się na wyjściowym rozumieniu dziennika jako codziennej praktyki piśmiennej, nie zaś jako tekstu, dyskursu czy gatunku literackiego. Najkrócej mówiąc, chodzi mi o to, aby pokazać, jak dziennik polskiego pisarza w XX wieku nabiera coraz to bardziej literackiego charakteru. Mamy więc tu przejście od dziennika, który jest przed literaturą (Żeromski), poprzez jego kolejne stopnie literackości (Nałkowska, Dąbrowska), aż do dziennika stanowiącego formułę twórczości pisarskiej jako takiej (Gombrowicz, Herling-Grudziński). W opisie tego procesu ważną rolę pełni nie tylko analiza charakteru i treści diarystycznych zapisów, ale także analiza materialności dzienników na wszystkich etapach ich powstawania – od rękopisów, poprzez maszynopisy, aż do książkowych edycji dzienników.
Diarystyczna rzeczywistość jest rzeczywistością spersonalizowaną, istniejącą w uczuciach i myślach, reakcjach i postawach doświadczającej jej i zapisującej ją jednostki, osadzającą się w pokładach jej pamięci. Właśnie rzeczywistość, doświadczenie i pamięć traktowałbym jako te kategorie, które dowodzą nie tylko oryginalności i wartości tradycji diarystycznej polskich pisarzy w XX wieku, ale może również wyjątkowości i znaczenia polskiej literatury nowoczesnej w ogóle. Dzienniki polskich pisarzy w XX wieku, same stanowiąc do pewnego stopnia istotny składnik tej literatury, zachęcają do postrzegania jej, czy w ogóle do postrzegania polskiego piśmiennictwa nowoczesnego jako piśmiennictwa rzeczywistości, doświadczenia i pamięci.
