Historyk literatury i kultury polskiej, krytyk literacki. W 1966 roku rozpoczęła studia doktoranckie na Wydziale Filozofii UW, przerwane aresztowaniem w końcu marca 1969 roku. W lutym 1970 roku skazana w tak zwanym procesie taterników na trzy lata; wyrok mocą amnestii z 22 lipca 1969 roku zredukowany do półtora roku.
Doktorat w Instytucie Badań Literackich PAN – 1975, habilitacja na Uniwersytecie Warszawskim – 1996, tytuł profesora – 2004. Pracowała w Bibliotece Narodowej (1970–1972), a później przez trzydzieści lat w redakcji „Dialogu”, z którym nadal współpracuje. Równolegle z pracą w „Dialogu”: kierownik literacki Teatru im. Jaracza w Łodzi (1981–1985); adiunkt w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (1985–1991); w następnie od adiunkta do profesora zwyczajnego w Instytucie Kultury Polskiej (1991–2001).
Autorka książek: Światopogląd Stanisława Ignacego Witkiewicza (1976), O kulturze i znachorach (1983), Dyskusje ze Stanisławem Lemem (1996, 1997), Zakorzenieni, wykorzenieni (1997), Chcieć i mieć. Samowiedza obyczajowa w Polsce czasu przemian (2003), Teatr i bruk (2006), „Wiadomości Literackie” prawie dla wszystkich (2012).
Członkini Zespołu Badań Pamięci o Zagładzie, który od 2012 roku realizuje projekt „Ślady Holokaustu w imaginarium kultury polskiej” finansowany z Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki.
