Książka ujmuje awangardowe i neoawangardowe zjawiska literatury polskiej w perspektywie antropologii słowa i zestawia je z najważniejszymi przemianami sztuki plastycznej XX wieku, wywodzącymi się z techniki kolażu. Ta nowoczesna metoda kompozycji dzieła sztuki została ukazana jako nowa forma przedstawiania – odpowiadająca przemianom medialnym, kulturowym i historycznym dwudziestowiecznej rzeczywistości. Kolaż wyraża więc przemiany relacji słowa i obrazu (przykład twórczości Stefana Themersona), stosunku do samego języka (pisarstwo Leopolda Buczkowskiego) oraz odniesienia słowa do rzeczy (formy prozatorskie Mirona Białoszewskiego). Autorka ujmuje tę technikę artystyczną jako ważne źródło współczesnej ekspresji artystycznej, przekraczając jednocześnie jej postmodernistyczne klasyfikacje.
