Antropologia ciała

Nagroda zespołowa Rektora Uniwersytetu Warszawskiego w 2008 roku.

Teksty zebrane w tym tomie w przeważającej części powstały później niż założycielski dla całej problematyki artykuł Marcela Maussa. Dla większości prezentowanych autorów kulturowe uwikłanie ciała stanowi oczywisty punkt wyjścia. Ale z tego samego punktu można wyruszać w bardzo różnych kierunkach. Jeśli dla Michaiła Bachtina fizjologia jest obszarem wolności, tym żarliwiej eksponowanym, im bardziej represyjne jest społeczeństwo, to dla Mary Douglas rozróżnienie czystości i skalania (w tym wydzielin) stanowi fundament wizji porządku społecznego. Jeśli dla Zygmunta Baumana jednym z wyznaczników kultury ponowoczesnej są sprzeczne sygnały, do jakiej normy winno się stosować ciało konsumenta, to Naomi Wolf będzie raczej ubolewać nad przymusem dbałości o urodę, który patriarchalna kultura bezwzględnie narzuca kobietom. Jeśli wreszcie dla Denisa de Rougermonta miłość namiętna jest mitem kulturowym, a dla Ericha Fromma – zdolnością otwarcia się na drugiego człowieka, to dla Karen Horney z kolei miłość okaże się neurozą, a dla Niklasa Luhmanna – historycznie zmiennym kodem porozumiewania się co do przeżywanych emocji. I tak dalej; podobnie zestawiać można by stanowiska autorów w każdym z rozdziałów tego tomu.