Wojna w Ukrainie zmusza do ponownego przemyślenia wielu kwestii, na nowo weryfikuje ważność spraw. W dyskusji wokół niej z całą ostrością wybrzmiewają pytania dotyczące roli kultury i humanistyki, znaczenia symboli i bezinteresownej refleksji. Chcemy podjąć to zagadnienie w dwóch wymiarach.
Pierwszy dotyczy pracy ukraińskich ośrodków uniwersyteckich w czasie brutalnej rosyjskiej inwazji: jak wygląda codzienna praktyka akademii w czasie wojny, w jaki sposób prowadzi się zajęcia i określa tematy prac dyplomowych, jakie cele i zadania stawia się pracy uniwersyteckiej, w jaki sposób pracują dziś osoby nauczające i uczące się (z których wiele angażuje się w działania obronne: udział w służbach ochrony terytorialnej, wsparcie logistyczne, informatyczne i medyczne).
Drugi plan to refleksja o pracy uniwersytetu w Polsce – kraju, który nie doświadcza bezpośrednio wojny, ale z bliska i z zaangażowaniem ją obserwuje, a jednocześnie przyjmuje setki tysięcy uciekinierów. Pytanie o sens badań nad kulturą i humanistycznej pracy dydaktycznej staje przed nami wyraźniej niż kiedykolwiek.
Prowadzi to oczywiście do pytań szerszych. Jakie są zadania uniwersytetu dziś? Czy inne, a jeśli tak, to w jaki sposób inne, niż w czasie pokoju? Co powinien robić uniwersytet wobec wojny?
W dyskusji udział wzięły:
prof. Walentyna Charchun (Państwowy Uniwersytet w Nieżynie)
prof. Zoriana Rybczyńska (Ukraiński Uniwersytet Katolicki we Lwowie)
dr Katarzyna Glinianowicz (Katedra Ukrainistyki UJ)
Spotkanie prowadziła prof. Iwona Kurz (IKP UW).
