Przedmiotem dociekań autora jest antyczna Grecja – archaiczna, klasyczna i hellenistyczna – i to bynajmniej nie w całokształcie swoich fenomenów piśmiennych, ponieważ autor celowo pomija choćby praktyki religijne, a praktyki społeczno-polityczne uwzględnia jedynie w bardzo ograniczonym zakresie. Książka jest próbą ogólniejszej interpretacji dziejów kultury greckiej zgodnie z regułami teorii mediów, skonstruowania lokalnych modeli dynamiki kulturowej powstających pod wpływem środków komunikacji, w tym szczególnie praktyk piśmiennych.
Praktyki piśmienne Greków są w ujęciu autora matrycą pamięci kulturowej dla całej kultury europejskiej – jest to inny sposób sformułowania powszechnie znanego i wciąż dość powszechnie podzielanego poglądu, według którego kultura Zachodu w dużej mierze wywodzi swój byt z antyku.
„Respektując przyjęty podział historii starożytnej Grecji na okresy: archaiczny, klasyczny i hellenistyczny, [autor] w każdym z nich skupia uwagę na wybranych przypadkach, które jego zdaniem najwyraziściej, a niekiedy w sposób skrajny, reprezentują proces „upiśmienniania” społeczeństwa greckiego.
Autor ze swobodą posługuje się ustaleniami i narzędziami filologii klasycznej, historii kultury, teorii mediów kulturowych, antropologii, filozofii i i literaturoznawstwa, respektując miary i wagi każdej dyscypliny, ale jednocześnie z równą swobodą przekraczając dzielące je granice. […] stawia sobie zadanie zbadania procesu wykształcania się kluczowych narzędzi poznawczych zachodniej kultury intelektualnej z perspektywy finalnego etapu tego procesu, etapu zaawansowanej piśmienności. […] jednym z […] owoców jest daleko idąca rewizja obrazu osiągnięć kulturowych Greków i ich przesłanek tkwiących w złożonym procesie rozwoju starożytnej piśmienności.”
Z recenzji Grzegorza Godlewskiego